Paramaribo: een verschil van dag en nacht.

Afgelopen weekend was het weer tijd voor een vlucht, een driedaagse Paramaribo. Op zaterdag heen, op zondag ben ik vrij en maandagochtend rond 9u ben ik al weer terug op Schiphol. Alles bij elkaar ben ik ongeveer 24uur in Paramaribo, even de tijd om wat vitamine D op te doen! 

‘Cause I got that sunshine in my pocket
Got that good soul in my feet’

Terwijl ik me zaterdagochtend thuis klaarmaak liggen de beide mannen nog lekker te slapen. Het is voor mij een stuk makkelijker om weg te gaan als ze niet thuis zijn en ik niet bewust afscheid hoef te nemen. Uiteindelijk staan ze me allebei in de deuropening uit te zwaaien terwijl ik het huis verlaat. Mijn gezicht lacht maar van binnen heb ik het zwaar en ik voel een brok in mijn keel. Gauw de hoek om…

Als ik op Schiphol aankom loop ik eerst even langs de Starbucks. Terwijl ik in de rij ga staan zie ik dat twee paar ogen mij verwonderd aankijken. Twee blonde meisjes wiebelen op hun stoel en ik hoor ze vragen aan hun papa “Is dat een stewardess?” Ik glimlach en zwaai even naar ze en bestel dan mijn koffie. Dan voel een paar tikjes op mijn rug, een van de meisjes staat achter me. “Bent u stewardess?” Het is en blijft een magisch uniform!

Ondertussen krijg ik een filmpje binnen waarin Maas een vliegtuig nadoet. Het is fijn om voor vertrek nog even contact te hebben. Tijdens de kennismaking met de crew laat ik het los en vanaf dat moment richt ik me volledig op de vlucht. We vliegen met de Boeing 747 all-pax en het vliegtuig is zo goed als volgeboekt. Tegenwoordig kunnen we dit allemaal vanuit huis al zien want alle cabine crew heeft een iPad gekregen waarop o.a. vluchtgegevens, procedures en actuele passagierslijsten staan. Als iemand jarig is of op honeymoon bijvoorbeeld kun je dit ook zien, waardoor we hier aan boord extra aandacht aan kunnen besteden.

Aan boord

Het is een dagvlucht en veruit de meeste passagiers op deze route zijn Nederlands/Surinaams. Daarnaast zit er een enkele zakenreiziger of vakantieganger aan boord. Tijdens het instappen sta ik helemaal achteraan bij deur 15, echt in de staart van het vliegtuig. Ik maak een praatje met de passagiers die in de buurt van mijn deur zitten. Ze kletsen er wat van af, met mij maar ook met elkaar. Alsof ze elkaar ook al jaren kennen, wat trouwens niet het geval blijkt te zijn. Er word veel gelachen en de passagiers laten duidelijk merken dat ze zin hebben in de vlucht of waarschijnlijk vooral in het moment van aankomst in hun geliefde thuisland. Ze vertellen er zo trots over en van wat ik zo hoor zouden ze allemaal als de tijd ernaar is wel terug willen keren naar Suriname. Een echtpaar is aan boord omdat ze gaan emigreren. Ze kijken er naar uit maar laten wel hun kinderen en kleinkinderen in Nederland achter, en vooral ‘oma’ heeft het daar heel moeilijk mee. Een rij daarachter zit een jonge man, hij gaat voor slechts vijf dagen omdat hij zijn moeder zo mist maar niet langer vrij kon krijgen. Er is met veel passagiers op deze vlucht wel een klein beetje een band ontstaan, omdat ze echt contact maken en een gesprek aangaan. En tijdens deze vlucht zijn we eigenlijk al in Suriname.

Na de vlucht van ongeveer 9 uur zijn we er dan echt en het zonnetje verwarmd ons als we het vliegtuig uitstappen. Het is 4 uur vroeger in Suriname dus de avond is nog niet gevallen. De rit naar het hotel duurt lang, maar met lokale bananenchippies en koude drankjes die snel zijn gekocht komen we de anderhalf uur wel door! Bij aankomst in het hotel is het in Nederland 23:00 uur en bel ik nog even snel naar huis om te horen hoe de dag is geweest. Mijn mannen hebben plezier gehad samen en dat is eigenlijk alles wat je wil horen! Voordat ik instort neem ik gauw een douche omdat we hebben afgesproken om bij “Het Vat” aan de overkant de straat een sateetje te gaan eten. En ook als je lijf schreeuwt om een portie bitterballen of een frikadel, dat kun je hier gewoon bestellen.

Oh…Sunny days…

Zondagochtend schuif ik mijn gordijnen open en ik zie een enorm oerwoud voor mijn raam. Een gigantische palmboom ontneemt me ieder zicht, maar het is een prachtig groen plaatje. Na even gesport te hebben is het tijd voor een uitgebreid ontbijt in het ochtendzonnetje op het terras. In alle rust… ik waardeer het nu nog veel meer!! Daarna neem ik op mijn hotelkamer wat werkgerelateerde post door en daarna zoek ik de zon op aan het zwembad. Aangezien ik kwam voor de zon en wat ontspanning is dit ook precies wat er op mijn planning stond. Check! Normaal gesproken vind ik het ook leuk om even naar de lokale markt te lopen maar die is op zondag helaas dicht. De satésaus hier is geweldig en ook verkopen ze allerlei lekkere huisgemaakte marinades en kruiden.

Ik heb nog wel een boodschappenlijstje, want ik wil iets kopen voor onze (Surinaamse) gastouder, die op Maas past als we allebei werken zijn. Dit kan gelukkig ook nog op de luchthaven nog, waar ze ook van alles verkopen. Als ik vraag of de dosi (cassavebrood met kokos) in de koelkast bewaard moet worden krijg ik als antwoord;

“Dosi kan je overal stoppen, zelfs in een oude schoen.”

Ik moet lachen en zal het advies maar niet te letterlijk nemen 🙂

Tijd voor de nacht

De terugvlucht is ook vol en er hangt duidelijk een andere sfeer. Niet vervelend, maar ook niet zo uitgesproken als op de heenreis. Mensen gaan weer naar huis, naar de kou en kijken daar -vermoed ik- minder naar uit. Als maaltijdkeus hebben we kip met pom, of vis met rijst. Typisch Surinaams. Normaal gesproken is de keus eigenlijk standaard vlees of vega maar op deze bestemming lachen (of schelden) ze je denk ik uit als je met een vegetarische maaltijd aankomt. Het is een nachtvlucht, dus de passagiers zijn ook moe. Een letterlijk verschil van dag en nacht, na de eerste service gaan de lichten uit en veel passagiers proberen nog een beetje te slapen… Om 9:00 stap ik op de trein en via een korte stop in de Markthal voor een ontbijt (neee balen….de Surinamer is nog dicht!) kom ik om tien uur thuis binnen. Het is stil thuis. Maas is bij de gastouder, Timo aan het werk…en ik ga lekker bijslapen in mijn eigen bedje!

De mooie reden waarom mijn blog nogal stil heeft gestaan…

Lieve mensen, lieve iedereen die nog meeleest. Na een radiostilte van meer dan twee jaar is het nog maar de vraag wie deze blog nog weet te vinden :- ) Lange tijd was er een groot gebrek aan inspiratie en verhalen. Sinds april 2015 heb ik met mijn voeten aan de grond in een andere wereld geleefd. Een mooie, bijzondere en intensieve wereld vol liefde en poepluiers! Als je mij toevallig volgt op Instagram dan heb je inmiddels al wel wat foto’s voorbij zien komen van de reden waarom deze blog zo lang stil heeft gestaan: op 1-1-2016 is ons zoontje Maas geboren! En daarmee stond ons leven in het teken van dit vrolijke lieve mannetje, die inmiddels al weer zijn tweede verjaardag heeft gevierd. Met zijn komst veranderde mijn vliegende bestaan ook in een klap, want zodra je zwanger bent mag je niet meer vliegen (althans, niet werkend). Gelukkig zijn er dan op kantoor verschillende mogelijkheden voor vervangend werk en vanwege mijn ervaring met communicatieprojecten kwam ik op een heel leuke kantoorplek terecht: de communicatieafdeling van Inflight Services. Inmiddels werk ik daar nog steeds, waardoor ik veel minder vlieg (nog maar 20%) en concreet betekent dit dat ongeveer eens per zeven, acht weken het mooie uniform weer uit de kast komt!

Maas ongeveer 1 jaar oud

Je zou het bijna vergeten…wat een baan!

Er wordt me regelmatig gevraagd of ik het vliegen niet helemaal op zou willen geven nu ik mama ben. Het antwoord daarop is nog altijd nee 🙂 Het is heel erg fijn om ’s avonds gewoon thuis met mijn twee allerliefsten aan tafel te zitten. Meer regelmaat te hebben. Mijn kantoorbaan is super leuk. En ik vind het ook heel fijn om op kantoor een team van vaste collega’s te hebben. Maar ik hou ook nog altijd zo ontzettend van het vliegen! Het moment dat ik mijn uniform aantrek begint er altijd iets te kriebelen, en vraag ik me af: wat gaat vandaag weer brengen? Met welke collega’s vlieg ik, wie zijn de passagiers in mijn werkgebied? Wat ga ik doen in mijn  vrije tijd op de route?

Het leven met Maas was al snel de gewoonste zaak van de wereld (soort van 😉 ) en met mijn leuke baan op kantoor was ik het bijna vergeten; hoe bijzonder het vliegen nog iedere keer is. Ik ontmoet interessante mensen, heb leuke gesprekken, kom op mooie plaatsen en deze baan is echt een stukje van mijzelf. Natuurlijk doet iedere baby of peuter aan boord me Maas denken, en dan mis ik thuis, maar niet op een vervelende manier. Juist omdat het thuis zo goed gaat kan ik hier aan boord staan, en doen wat ik zo leuk vind. En hoe lekker is het om zo nu en dan even een moment voor jezelf te hebben, want dat krijg je kado met deze baan!

Bijzonder: ‘Alleen’ op de boot in Bangkok

Een van mijn eerste vluchten was een vierdaagse Bangkok, en kwam ik als herboren thuis. Na het ontbijt in het heerlijke hotel stond ik op een vlonder aan de rivier te wachten, op een bootje die me naar de andere kant van de stad zou brengen. Ik stond wat voor me uit te staren, het zonnetje scheen en het was lekker warm. Om me heen stonden blije toeristen, Thaise families en mensen die naar hun werk gingen. En ik stond daar, zonder tijd en zonder precies te weten waar ik uit zou komen. De boot arriveerde en ik nam plaats tussen de massa, want de boot was overvol. Middenin die drukte, de broeierige warmte en de dampende diesel geur. En tegelijk voelde ik het kippenvel ontstaan op mijn armen, want ik voelde me zo ontzettend vrij! Ik ‘alleen’ op die boot, just me. Dit gevoel is onbeschrijflijk, iets wat voorheen best gewoon was maar nu zo bijzonder!

Mijn hoofd schakelt weer om naar thuis zodra ik in het hotel ben aangekomen. Dan wil ik zo graag even horen hoe de dag thuis is geweest. Inchecken, snel omrekenen hoe laat het thuis is en of er nog gebeld kan worden. Wat een luxe dat je tegenwoordig aan de andere kant van de wereld ook thuis ‘aan tafel’ kunt zitten door even via Facetime in te bellen. Dit klinkt trouwens makkelijker en romantischer dan het is, want de voorwaarde is wel dat er een supergoede wifi is en helaas blijkt dat nog niet overal even goed geregeld. Daarbij is het door de tijdsverschillen vaak ook heel lastig te plannen. Maar dan is er nog WhatsApp, waardoor je echt geen moment hoeft te missen. Gelukkig stromen de foto’s vaak binnen zodra ik weer WiFi heb en ook dat gevoel is onbeschrijflijk fijn!

Vliegen en schrijven

Net als het vliegen en reizen hoort deze blog ook nog steeds bij mij en ik vind het superleuk om weer een blog te typen! Een nieuw thema, want de vorige layout is inclusief alle foto’s verloren gegaan bij een (ro)bot aanval. Omdat ik niet zo vaak vlieg en mijn vrije tijd besteed op de kinderboerderij of met Bumba besteed, zal ik minder regelmatig iets posten. In de tussentijd is het ook superhip geworden om te vloggen maar ik ben er nog niet over uit of dat bij mij past. De enige social media die ik regelmatig gebruik is Instagram, waar ik me soms ook waag aan een video op stories, dus mocht je het leuk vinden kun je me natuurlijk daar volgen!

Op naar mooie nieuwe vluchten, bestemmingen en reizen!

“Travel and change of place impart new vigor to the mind.” – Seneca

Flight Safety training

De eerste training voordat ik weer aan boord mag zit er op en het was hartstikke leuk! Misschien klinkt dit gek, alsof ik niet verwachtte dat het leuk zou zijn, maar deze dagen zijn over het algemeen niet geliefd en behoorlijk stressvol. Tel daarbij op dat ik er heel lang uit ben geweest en er dus best een beetje tegenop zag. Maar het blije gevoel om weer “bijna terug” te zijn overheerste en we hadden een superleuke groep. Het is gebruikelijk om jaarlijks te worden getoetst op je kennis over allerlei procedures en situaties die in het vliegtuig kunnen ontstaan en als je er lang uit bent geweest komen daar nog wat extra dagen bij. Hierbij gaat het niet om vragen die service gerelateerd zijn zoals “Een passagier vraagt om een extra broodje, mag dat?” maar Flight Safety en Security gerelateerde vragen. Denk aan brand aan boord, medische incidenten en het voorbereiden van een noodlanding. Het klinkt misschien logisch, maar als ik vertel dat ik examen moet doen wordt me vaak gevraagd wat voor examens het zijn en waarom dat elk jaar opnieuw wordt getoetst.

Kort samengevat gaan we 1x per jaar op voor een General Examen en 1x voor een Type examen, die samen alle theorie uit ons “grote rode boek” bevat. Alle volgens EU-OPS benodigde onderwerpen worden getraind en geëxamineerd. De examens zijn één jaar geldig en als je niet meer gekwalificeerd bent, dan mag je niet vliegen.

General Examen
Alles wat op iedere vlucht voor kan komen, ongeacht het type vliegtuig. Denk hierbij aan de regels over gezondheid en kwalificaties van de crew, procedures tijdens het instappen van de passagiers maar ook alle procedures tijdens en na de vlucht, de werking van zuurstofflessen, brandblussers, AED en alle “equipment” die we aan boord hebben en het omgaan met noodsituaties zoals evacuaties, een kaping of andere bedreigingen. Tijdens deze dag oefenen we ook in de praktijk, bijvoorbeeld in de simulator.

Type Examen
Cabine crew werkt bij ons op drie verschillende vliegtuigtypes (cockpit crew op slechts één), in mijn geval de Boeing 737, 747 en 777. “If it’s not Boeing, I am not going” zoals de sticker op mijn koffer prijkt. Denk bij dit examen aan kennis over de werking van de deuren met de verschillende glijbanen, communicatie systemen (piepjes, belletjes en alarmen) en waar in het vliegtuig wat te vinden is. Omdat ieder vliegtuig andere kenmerken heeft zijn de procedures ook anders, ondanks dat ze allemaal van Boeing zijn. Een groter vliegtuig heeft bijvoorbeeld andere deuren dan een kleine en wij moeten op elke vlucht natuurlijk precies weten wat we moeten doen om alles veilig te laten verlopen. En de rest van de dag oefenen we ook hier de praktijk, zoals EHBO en de werking van de AED en andere spullen aan boord.

Chocolaaaaalalalala
Leren, ik ben het niet meer gewend! En ik laat me afleiden door van alles en nog wat. Koppen thee en koffie zijn niet aan te slepen en worden voorzien van chocolade (omdat we een heel groot paasei in huis hadden en omdat ik het zwaar heb). De hiervoor bedoelde snackworteltjes blijven in de koelkast. Ik lees me suf en stamp alle feiten en plattegronden in mijn hoofd, want ondanks dat ik een groot deel al eerder heb gelezen wordt de theorie zo nu en dan aangepast door nieuw beschikbare kennis. Daarbij komt dat je in de praktijk weinig tot geen noodsituaties meemaakt (gelukkig!) waardoor het heel goed is om alles jaarlijks opnieuw te leren en te oefenen.

Aanpassing van de theorie na ‘German Wings’
Binnenkort zal de theorie over minimaal twee personen in de cockpit ook worden toegevoegd aan ons boek om de veiligheid aan boord weer verder te verhogen. ‘Helaas’ wordt het boek voornamelijk ge-update doordat er ergens op de wereld iets mis is gegaan. We leren van elkaars fouten maar wat is het toch erg dat dit bij German Wings gebeurd is. Ik heb vele collega’s hun gevoelens op papier zien zetten, omdat dit nieuws zo ontzettend dichtbij komt. Crew of geen crew, dit nieuws raakt ons allemaal.

Vanuit mijn omgeving wordt me vaak gevraagd wat ik hier van vind en of ik het niet eng vind om weer te gaan vliegen. Natuurlijk stel je jezelf bij ieder ongeval de vraag: zou dit ook bij ons kunnen gebeuren? Waar het om gaat is ons gevoel van veiligheid. Wij worden allemaal zo goed als het kan getraind, in de cockpit en in de cabine en daarin heb ik het volste vertrouwen. Ik voel mij veilig als ik bij ons aan boord ga, wie mijn collega´s ook zijn. Man, vrouw, jong of oud, we weten allemaal wat onze verantwoordelijkheden zijn en ik stap aan boord met de gedachte dat we allemaal weer veilig willen thuiskomen.

Omdat ik al even niet heb gevlogen heb ik de gesprekken hierover aan boord gemist, maar natuurlijk is het onderwerp binnen de crew besproken. Als wij nu de cockpit in moeten als extra check, omdat één van de twee piloten even de deur uit wil (of moet voor een sanitaire stop;-) ) dan doen we dat, net zoals we dat voorheen ook deden om even een babbeltje te maken. Dit doen we natuurlijk omdat het de nieuwe regels zijn, maar nooit omdat we elkaar niet vertrouwen. En daarmee hoop ik ook jullie het vertrouwen te kunnen geven dat vliegen nog steeds hartstikke veilig is.

Volgende week maak ik mijn eerste vlucht weer sinds het auto ongeluk en daar kijk ik vooral enorm naar uit!!

Stedentrip Oslo in 24 uur

Met landschappen waar je zo een lijstje omheen fantaseert en dan uren blijft staan kijken, is Noorwegen alles en nog veel meer wat je ervan verwacht. Adembenemend staren over wit-blauwe bevroren meren, met daarachter watervallen die tot ijs zijn geworden en de doorlopende bergtoppen… Even stoppen en de auto uit om het beeld in je op te nemen is eigenlijk helemaal niet nodig want dit plaatje reist met je mee en blijft zo ongeveer heel de route aan je zij. Deze landschappen vind je al op ongeveer een uurtje rijden vanaf Oslo, maar voordat het zover is slapen we eerst nog 1 nachtje in Oslo.

Wanneer ik een Europa week op mijn rooster heb ben ik soms een dag of halve dag in Oslo, maar nu is deze stad het begin van een mini vakantie Noorwegen. Onze vlucht landde rond de middag op de luchthaven van Gardamoen en van daaruit is het heel makkelijk om met het OV naar het centrum te gaan. De Noorse spoorwegen brengen je in 23 minuten naar de stad voor 90NOK en iedere 10 minuten vertrekt de Flytoget ook een trein, maar dan 2x zo duur.

Een middag Oslo – 19 maart

Oslo verkennen kan met het OV, een huurfiets (of fietstour) of lekker te voet. Wij kozen voor het laatste en dat was een goede keus want alles wat we wilden zien was op loopafstand. Het weer zat mee en wij liepen vanuit het centrum naar het Opera huis in de buurt van de beurs en het centraal station. Het Opera huis steekt als een witte ijsschots uit het water en zelfs als je ’s avonds een voorstelling wil bezoeken is het de moeite waard om hier overdag even naartoe te lopen (en gelijk je kaartje te halen). Maak vervolgens een rondje over het witte stenen dak en geniet van het uitzicht over de stad (en doe je ogen dicht voor de bouwput eromheen).  Prachtig toch!

Eet daarna een lekker visje of het populaire “open broodje” met garnalen in een van de vele Noorse restaurants. Bijvoorbeeld bij Café Skansen  of Café Alfred in het Nobel Peace Center.  Noorwegen is aan de prijs, reken op ongeveer 15 euro voor een goede maar normale lunch. Neem je er een biertje of wijntje bij dan kan je er zo tien euro bij optellen. Niet over nadenken en gewoon lekker genieten, het is het allemaal waard.

Je bent nu vlakbij Akershus Festning, het Radhus (waar ze jaarlijks de Nobelprijs van de vrede uitreiken) en andere toeristische hotspots. Het kasteel van Akershus vormt een mooi contrast met de moderne Aker Brygge die je vanaf het kasteel kunt zien aan de overkant van het water. Beleef hier de historie, geniet van het uitzicht en bezoek als je wil het verzetsmuseum.

Het ligt natuurlijk helemaal aan jezelf (en aan het weer) hoe lang je hier loopt en wat je allemaal wil bekijken, maar wij liepen na een klein uurtje verder en langs het water richting Aker Brygge.

Nog vol van onze lunch lieten we de leuke tentjes langs de boulevard aan ons voorbij gaan.. maar heb je zin in koffie of iets lekkers, stop dan even bij Bistro Albert of Louise aan de boulevard en geniet van het uitzicht over de haven.  Bij redelijk mooi weer kan je hier al heerlijk buiten zitten onder de heaters en wordt het koud, dan pak je er een van de vele warme kleedjes bij. Geniet van het uitzicht en de voorbijkomende mensen!
Aan het einde van de boulevard ligt het Astrup Fearnley museum voor moderne kunst, van buitenaf geheel in Scandinavische stijl en voorzien van veel hout en glas, met achter de deuren een kleurrijke collectie Europese en Amerikaanse moderne kunst vanaf de jaren ’60. “Een beetje vreemd” en daardoor zeker een bezoekje waard. De collectie richt zich op de individuele kunstwerken en kunstenaars, in plaats van op bewegingen of historische perioden. Er zijn ook altijd wisselende exposities en naast het museum is een strandje waar je in de zomer ook een verkoelende duik in het fjord kan nemen.

Met de Oslo Pass kun je trouwens “gratis” reizen met het openbaar vervoer, parkeren en toegang krijgen tot veel musea en bezienswaardigheden.  De dagpas kost ongeveer 30 euro, een los kaartje voor het Astrup Fearnley museum ongeveer 10 euro.

Grunerlokka

Een wijk die je niet mag missen is Grunerløkka. Vroeger een wijk vol industrie en arbeiders en nu bekend om de levendigheid, studenten en kunstenaars. Mij deed het erg denken aan “Williamsburg” in New York (zie hiervoor deze blog). Je hoeft er geen bus voor te nemen want je wandelt er in zo’n 15 minuten naartoe waarbij het fijn is dat je ’s avonds laat prima door Oslo kan lopen. Wij hebben even door de Mathallen gelopen en gegeten bij Bar Vulkan waar je allerlei kleine gerechten besteld die je samen kan delen. Het eten was goddelijk… Vers, creatief, verrassend en geserveerd op prachtig keramiek! De mooie (en natuurlijk lekkere!) cocktails maken het geheel helemaal af. Noorwegen is duur, dan kan je ook maar beter echt lekker eten.

Een ochtend in Oslo – 20 maart 

Wandelend vanaf ons hotel in het centrum van de stad komen we door Slottsparken” het park rondom het Koninklijk paleis waar fotografen klaar staan om de zonsverduistering vast te leggen. We kunnen deze verduistering hier aardig goed zien omdat het paleis een vrij uitzicht heeft maar besluiten om lekker verder te wandelen want we hebben niet heel veel tijd meer in Oslo. Via kleine straatjes en leuke winkeltjes lopen we naar Vigeland park terwijl we ondertussen de zonsverduistering in de gaten houden. Rond half 11 wordt het steeds wat donkerder en via onze iPhones (een veilige manier voor onze ogen) bekijken we de eclips in Oslo.

Terwijl we in het park zijn en naar de eerste sculpturen kijken (levensgrote naakte mannen, vrouwen en kinderen) zit de zon volledig achter de maan bedekt waarna het langzaamaan weer lichter wordt. Het park laat het levenswerk van Gustav Vigeland zien, een groot openluchtmuseum met meer dan 200 brozen, granieten en smeedijzeren beeldhouwwerken. Een populair beeld is de Kleine Driftkop (‘Sinnataggen’), een klein jongetje die met zijn voeten gefrustreerd op de grond stampt.

Voor ons is het hierna tijd om de auto op te halen en daarmee is er een einde gekomen aan onze 24 uur is Oslo. Voor ons waren de highlights goed te doen in 24 uur, maar wil je meer zien zoals de Vikingschepen, het museum van Munch, de botanische tuinen of de enorme skischans van Holmenkollen? Reserveer dan een extra nachtje!  Wij gaan nu op naar drie dagen natuur, bergen, sneeuw en husky’s, daarover later meer!

Wat doen die zilveren strepen in de vertrekhal op Schiphol?

Wisten jullie eigenlijk dat de zilveren strepen op de mouwen van onze uniformjasjes erop wijzen dat een stewardess werkzaam is in het vliegtuig, en niet op de grond? Grondstewardessen hebben namelijk dunne gouden strepen op hun mouwen, of een jasje zonder strepen (dan werken ze via een extern bureau). Hoe meer strepen, hoe hoger de functie, dat geldt zo wel aan boord als op de grond. Om het geheel nog onoverzichtelijker te maken kan het zijn dat je op Schiphol vliegende stewardessen tegenkomt, dus mét zilveren strepen, die tijdelijk werken als grondstewardess. Je kan ze bijvoorbeeld tegenkomen in vertrekhal 1 en 2 bij de selfservice kiosken, check-in en bagage inname.

Vraag deze “verdwaalde” zilveren strepen vooral niet waarom het u niet is gelukt om thuis in te checken voor de vlucht, waarom de miles niet op uw ticket vermeld worden of hoe u deze kunt verzilveren, waarom de boardingpass niet kan worden geprint, waarom passagier 1 wel kan inchecken en passagier 2 zich moet melden.. Het antwoord is dan waarschijnlijk dat deze stewardess u niet verder kan helpen “u mag naar balie rij 8 of 16 en een collega helpt u daar verder”. Sorry guys….

Maar deze stewardessen zijn er niet voor niets! Ze bieden hulp bij de check-in kiosken, bijvoorbeeld bij het scannen van uw paspoort of invullen van gegevens, ze helpen u naar de juiste balie / dichtstbijzijnde toiletten / lekkerste chocolade op Schiphol. Ze vertellen u dat een QR code gelijk is aan een papieren boardingcard, lopen mee naar de schermen als u uw vluchtnummer niet meer weet en helpen u naar de balie als u assistentie nodig heeft. En ja, ook als u even moet wachten kunt u bij deze stewardessen heel goed een gezellig praatje aanknopen. Bijvoorbeeld over uw vlucht, uw bestemming of het mooiste terras van Kaapstad of de leukste straatjes van Berlijn. We helpen u op Schiphol vooral van A naar B, waar de enige echte grondstewardessen het met liefde van ons overnemen.

Met mijn zilveren strepen sta ik sinds een paar weken bij de vertrekhallen te assisteren. Hier bouw ik mijn uren en werkbelasting sinds het ongeluk weer op en als dat goed gaat kan ik binnenkort weer beginnen met vliegen. Afgelopen weekend ben ik zelf als passagier naar Oslo gevlogen, voor een mini vakantie met mijn allerliefste. Even lekker weg, en daarbij was het ook een mooie gelegenheid om te ervaren hoe ik me zou voelen aan boord. Misschien is het mede hierdoor dat ik me realiseerde dat er echt niets boven vliegen gaat. De leuke collega’s die we op deze vlucht hadden, de dynamiek van het werk, het sfeertje. Ik mis het! Het grondwerk is goed geweest om op te starten maar het is niet waar ik blij van word en dat begrijpen ze bij re-integratie gelukkig ook. Omdat ik de drukte in de vertrekhallen goed aan kan mag ik daarom binnenkort weer aan boord! Ein-de-lijk!!!! Ik heb gelijk een afspraak gemaakt met de health services voor nieuwe vaccinaties en die zijn weer binnen!

Zodra de examens binnen zijn begin ik met korte vluchten binnen Europa en daarna zien we wel weer verder! To be continued…

De verslaving van reizen en ontdekken

Vandaag een bord langs de snelweg van TIX vliegtickets. De KLM werelddeal weken op TV. Floortje in de Amazone in Ecuador. Het begint enorm te kriebelen en in mijn hoofd ben ik bezig met vakantie en mooie reizen, maar in de praktijk zitten we midden in de verhuizing. En laat ik mijn herstel ook niet vergeten. Mijn hoofd wil weg, naar een ver land, een andere cultuur, er even helemaal tussenuit!

Ecuador, Argentinie, Australië, de Filipijnen, Thailand, Zuid-Afrika…

In de auto realiseerde ik me dat ik wel een beetje reisverslaafd ben. Elke dag kriebelt het een beetje meer! Ik denk reizen, ik droom reizen en alles wat ik zie om me heen doet me eraan herinneren. Normaal gesproken ben ik minimaal één tot twee keer per maand in een ander land en omgeef ik me regelmatig met andere culturen, wandel ik door een mooie oude stad of metropool, geniet ik langs het water of strand of sta ik ineens middenin een Afrikaans dorp. En ik mis het!

Het goede nieuws is dat ik inmiddels ben begonnen met mijn re-integratie. Op Schiphol werk ik voor de afdeling Product Management in een stand op ons bemanningencentrum. Het is een rustige werkplek die precies voldoet aan mijn “beperkingen”. Ik kan zitten, lopen en staan afwisselen en word absoluut niet aan drukte blootgesteld en toch ben ik weer lekker onder de mensen. In de stand leg ik collega’s uit wat er veranderd is aan de nieuwe Boeing 737 en hoe de werkmethodiek is aangepast. Omdat de stand er al even staat is het er niet zo druk meer maar gelukkig komen er zo nu en dan collega’s kletsen en het is leuk om weer wat bekenden te zien en vooral, om weer betrokken te zijn bij het werk.

Misschien komt het daardoor dat ik nu weer meer aan reizen denk. Ik spreek collega’s die net uit Shanghai komen, bijna naar Kaapstad vertrekken of een nachtje Berlijn doen. Het begint allemaal weer te leven en ik kan niet wachten!

En ik ben ook echt al LANG niet op reis geweest! Een mooie werktrip naar Kaapstad in oktober, samen met Timo, was de laatste reis die ik gemaakt heb. Mijn 3 weken winterverlof in januari van dit jaar zat ik thuis te herstellen en -als ik even verder terugdenk- was de laatste vakantie een tiendaagse werkreis naar Kuala Lumpur begin 2014. De afgelopen zomer zijn we vanwege omstandigheden niet ver weg geweest en hoe mooi Terschelling ook is, het is anders dan er een paar weken helemaal uit zijn.

Gelukkig wonen we nu in Rotterdam, waar ik me elke keer een beetje in New York kan wanen. De skyline van de stad, als we over de Maasboulevard naar huis rijden. Een lekker wijntje drinken op de altijd levendige Witte de With. Het uitzicht op de stad vanaf de Kralingse plas, echt, je waant je in Central Park. De diversiteit in keukens en restaurants met een uitzinnige gastvrijheid. In New York loop je niet “zomaar” de hotspot van de stad binnen, daarvoor moet je een New Yorker zijn (of kennen) of heel goed de lokale blogs afstruinen. Hetzelfde geldt voor Rotterdam. Waar je precies moet zijn voor het lekkerste eten, de lekkerste biertjes, vers gebrande koffie, de leukste markt.. Vraag het een Rotterdammer of volg ze online. Op deze manier heb ik intussen al diverse leuke plekjes ontdekt en ik hoop dat ik voorlopig nog genoegen kan nemen met het waanzinnige uitzicht vanaf ons appartement, het vele water om ons heen, de skyline vanaf de Maasboulevard of de Kralingse plas… Zodat ik mijn gedachten om op reis te willen nog even kan temmen!

Happy New Year!!!

 

Jemig, het is alweer 2015! Wat is het jaar weer snel voorbij gegaan zeg! Het was een fijn jaar, een heel druk jaar en ook een heel leerzaam jaar. Het jaar is wat minder goed geëindigd vanwege het auto ongeluk eind oktober, maar langzaamaan gaat het steeds beter met me. In dit nieuwe jaar begin ik met vervangend werk op Schiphol (nog geen idee wat) en ik hoop natuurlijk zo snel mogelijk weer mijn eerste vlucht te gaan maken.

Hoewel ik dit jaar eigenlijk zou moeten werken met kerst en NYE, kon ik de feestdagen nu fijn thuis met familie en vrienden vieren. Elk nadeel “heb” z´n voordeel, maar eigenlijk was ik ook wel een beetje jaloers op de berichten van collega’s die ik op FB voorbij zag komen. Kerst in New York, oud en nieuw op het strand van Bonaire. Maar ook zag ik een bericht van een collega die om 23:30 uur “afmelden op Schiphol” had na een op en neertje Madrid op 31 december met slechts 30 passagiers aan boord.

De basiscursus glansrijk en met een vette glimlach doorstaan, hoe??

Brandblussen, evacueren uit een simulator (inclusief glijbaan), medische hulp verlenen, vliegtuigkapers te woord staan, een lastige passagier in de boeien slaan en nog zo veel meer, je gaat het allemaal meemaken! In een oefensituatie natuurlijk. Daarnaast krijg je vooral heel veel theorie over vliegtuigen, vliegveiligheid, noodprocedures, equipment, commando’s en noem maar op. Er komen zes weken aan waarin je leven even volop in het teken staat van je nieuwe job. Minder spannend kan ik het niet maken maar misschien wel een klein beetje leuker! Daarom heb ik een paar tips voor jullie op een rijtje gezet.

Zes vragen aan een stewardess over haar beroep

Onlangs kreeg ik een mail van Demi of ik een paar vragen wilde beantwoorden voor haar sector werkstuk over luchtvaartdienstverlening. Het zijn vragen die ik vaker krijg en daarom lijkt het me leuk om het antwoord te geven via dit blogbericht, zodat jullie allemaal kunnen meelezen.

Dit zijn de vragen:

1. Wat voor iemand moet je zijn om dit beroep goed te kunnen uitoefenen?
2. Wat is een voordeel van dit beroep? En een nadeel?
3. Welke opleiding heeft u gedaan om stewardess te worden?
4. Wat zijn uw vaste taken als u een vlucht heeft?
5. Hoeveel dagen per week werkt u gemiddeld?
6. Wat is het meest bijzondere wat u heeft meegemaakt op uw werk? En het meest moeilijke?

Een terugblik op de zesweekse basiscursus voor flight attendants!

Nieuw personeel is in aantocht! In 2015 worden er weer stewards en stewardessen klaargestoomd om veilig en op werkelijk alles voorbereid de lucht in te gaan. Ik weet dat de berichten voor nieuw aangenomen personeel wat onzeker zijn maar volgens de laatste berichten gaan er toch echt nieuwe cursussen komen. Bijna 8 jaar geleden is het alweer dat ik zelf in de basiscursus zat maar ik herinner het me echt nog als de dag van gisteren! Omdat er weer nieuwe cursussen aan gaan komen is het misschien wel leuk om even kort terug te blikken op de 6 weken die ik nooit meer zal vergeten…